دلم هواي حريمت نموده اي سلطان /تويي رئوف و کريم ،اي مولا جان

تمام زندگي ام گشته غرقِ در مشکل /قسم به جان جوادت، مرا بده تو امان

شنيده ام دلتان بد به مادرت گِره خورده /ببخش اين سگِ دربارِ خود به فاطمه جان

به پيشتان خجلم، ولي پناهي نيست /دلم هواي حرم کرده است، مولا جان

کنار صحن شما، اين دلم قُرص است /حريم توست، بهترين پناهِ مظلومان

 تا ديده اين نوکر ،بر گنبد زردت خورد/چشمان گنه کارم ،همچون نم يک باران

ديدم همه جا آقا، دورِ حرمِ امنت /جايي ننوشتي تو،برگشتِ سيَه رويان

من هم که سيه رويم، اما به تو دل بستم /مولاي مني آقا ،مجنون توام سلطان

حرکت پرچم گنبد، بوي اسپند حرم

دل اين زائرتان تاب ندارد آقا

شوق حرکت در ورودي حرم، دارالسرور

چشم اين نوکرتان خواب ندارد آقا

صحن سقاخانه و پنجره اي از جنس عشق

نوکرت در انتظار کرببلا تاب ندارد آقا

پابوس پدر اسم پسر را خواندم /در بين حرم واله و حيران ماندم

ياد آن مه طلعتي که بود هستيِ حسين /بر لبم نام علي اکبر سلطان راندم

با بردن نام حضرتش در مشهد /گر گدا کاهل بُود را به زمين چسباندم

وقتي به لبم نام حسن جاي گرفت /از بي حرمي و غربتش درماندم

تا در نظرم ياد غريبي حسين بنمودم /اقرح جفوننا،فابک علي الکرببلا را خواندم

انگار که حساس ترين نام بُود پيش شما يا زهرا /پوزش طلبم که روضه ي کوچه به لب بود آندم

بگذار که از غربت فرزند غريبت به شما هيچ نگويم /از غربت مهدي به خدا درماندم درماندم

چون حضرت سلطان خراسان بشود شاد /من چند فضيلت ز علي مرتضي را خواندم

گفتم چه بگويم که بگيرم بهترين هديه ز حضرت /من لعن عدوي مرتضي را به لبم چرخاندم

اشکهايم راهِ ديدِ چشم من صد کرده است/ چونکه اين دل، ميل مشهد کرده است

حضرت موسي الرضا دستي بکش بر اين دلم/ نوکرت در پاسخ مِهرِ شما بد کرده است

بازهم لطف و عنايت کرده اي،ضامن شدي/ عاشقت غير از سرِ کوي تو را رد کرده است

گر که دور از تو شدم قصدي نبوده اي رعوف/ تو که ميداني امامم،دل ،غفلت کرده است

باز هم ميلاد تو من در کنارت نيستم/ حضرت سلطان مرا از دور دعوت کرده است

هر کجا ذکر تو شد،آنجا بُود عين حرم/ اصلا انگار که بحر کرمت مَد کرده است

ديگر نبُود ترسي براي زائرت ضامن آهو/ آندم که ميانِ قبر،ميلِ غربت کرده است

يا رضا روزي ما باشد به دستان کريمِ مهدي ات/ پس يقين حضرت مرا راهي مشهد کرده است

درياب مرا که من گرفتار شدم

از فرط گنه بي کس و بي يار شدم

. من آمده ام فقط بگويم اين را.

من کلب سر کوي تو دلدار شدم

. باشد ز سرم زياده اين کلب شما

. صد شکر که در حصن تو دلدار شدم .

وقتی نگهم به پرچم سبزت خورد

ياد آن دست علمگير علمدار شدم

. روبه روي پنجره فولاد سقاخانه و ايوان طلا.

من نشستم مات و مبهوت تو سالار شدم.

در ورودي ضريحت من به خاک افتادم.

و ز هر کس که بُود غير تو بي زار شدم

من که از اين همه آشوب و گنه خواب بُدم

با نگه بر سنگي از کوي تو بيدار شدم

پسرت حضرت مهدي غريب است و طريد

تو نگه کردي و من يار و هوادار شدم

آنچه را ميخواستم در ذهن خود كردم مرور

پيش از آنكه بر زبان آرم عنايت كرده اي

در هر نفسم كرببلا را ز تو خواهم / سلطان شدي و بنده گدا، غرق گناهم

از بس كه شما معدن رحمي و سخاوت / رفت از نظرم جمع معاصي و خطا، كل گناهم

در تحير مانده ام من كيستم در اين ديار / آدمم،كلبم، چه هستم پيش يار؟

ناگهان صوتي به دل آمد چنين الهام كرد / كلب اين سلطان شدن دارد بسي هم افتخار